Een mooie mix van Chili, Argentinië& Bolivia

Dus Valparaiso! De nachtbus valt heel erg mee ik slaap lekker want ik heb het geluk dat de stoel naast me vrij is:D en word zelfs om 8u woest uit mijn slaap gewekt we zijn er al! Hoe durven ze;) pas om 12 uur kan ik de bus naar valparaiso krijgen dus ik nestel me maar in op een plekje bij de busterminal:) wachten maar! Vijf uur later ben ik een wandelend exemplaar van de lonely planet en een Spaanse expert want een Chileen vond het leuk om twee uur lang met mij te praten over onzin in het Spaans:) Kwam mijn uurtjes dus wel door;) vervolgens ging ik op tijd naar busterminal 8 wachtend op mijn bus...vijf à tien minuten voor vertrek nog steeds geen bus..mm...das gek, maar even navragen of ik goed zit, nee dus:p blijkt het aan de andere kant van de busterminal te zijn (wist ik veel dat ze twee kanten hadden) en vertelden dat ik maar beter kan rennen. Daar gaan we dan bepakt en bezakt rennend oversteken tussendoor nog even al rennend de weg vragen. Kom ik aangerend staat de bus er nog op terminal acht:) jeej! Sta in de rij om mijn tas in te laden zie ik de bus ernaar wegrijden en tegelijktijd mensen bij mijn bus een andere vertrektijd noemen. Shit de bus met de juiste vertrektijd rijdt nu net achteruit. Opnieuw een sprintje, klop op het raam en gelukkig mag ik met backpacks en al nog snel naar binnen;) Yoah actie op en top:p maar na twee uurtjes kom ik dan eindelijk aan in valparaiso en het zonnetje schijnt!:D dus ik besluit te lopen met backpack en al naar mijn hostel wat iets verder is dan gedacht en kom uiteindelijk pas 45 min later aan:p meteen ontmoet ik een leuk Engels meisje en gaan op stap:) valparaiso is een super leuk stadje het heeft hele mooie gekleurde huisjes gebouwd op vele heuvels waardoor er zelfs ascensors (liften) in de stad zijn als vervoersmiddel om op de heuvels te komen:) maar aan de andere kant is er veel vergane  glorie te zien in het onderhoud van alle huizen en wordt het vooral gekenmerkt door vele vriendelijke straatjhonden en dus ook veel hondenpoep;) maar ik mag valparaiso wel:) we dwalen vooral veel rond in alle schattige straatjes en alle langs alle grafitti werken op alle muren:) we genieten van alle schattige cafeetjes, restaurantjes, barretjes met wijn (rooftop bar rocks!) en alle lekkere zoetigheden (was pasen dus paaseitjes ingeslagen)! Leuke mensen in hostels maakt het leven een stuk gezelliger:) na 3 dagen is het tijd om te vertrekken maar mocht ik ooit terug komen naar Chili dan ga ik zeker terug naar valparaiso:D na deze twee uitstapjes is het tijd om terug te gaan naar mijn originele plan;) dus op naar mendoza! 

De busreis naar mendoza verloopt hetzelfde als bij valparaiso met mijn domme kop laad ik mijn tas in de bus die een kwartier eerder vertrekt en vraag ik maar met mijn liefste lach of ze misschien mijn tas tussen alle tassen kunnen zoeken..oeps (a) onderweg naar mendoza gaan we weer over de grens, ja alweer! Nummer 4;) en dit keer om 5 uur snachts! Koud! En omdat er nog drie andere bussen van dezelfde maatschappij met dezelfde bestemming zijn moeten we met zijn allen op een rij door het donker lopen naar de douane;) is weer eens wat anders dan rennen Gé mek en mar:p ik vind het stiekem allemaal wel een grappige bedoeling allemaal mensen warm aangekleed met slaperige oogjes in een rij lopend in het donker..maar niet iedereen kon er de lol van inzien helaas(à) mendoza is vooral bekend als de wijnstreek:) dus staat er een fietstochtje gepland langs verschillende wineries in de omgeving. Ik weet eigenlijk niet meer hoe maar we zijn uiteindelijk met een groep van negen Australiërs en ik:p gezellige boel dus:) we gaan langs drie wineries en genieten van de zon het uitzicht en natuurlijk de wijn;) 9 glazen later bij de laatste winery worden we dan verzocht om te vertrekken want we zijn de laatste toeristen op de weg en de politie staat op ons te wachten om ons terug te escorteren.wat?! Ja echt de politie rijdt braaf op de motor de hele weg terug, mm...denk dat niet iedereen meer even recht fietst ofzo;) die avond erna heb ik eigenlijk geen zin meer om te blijven. Het noorden roept, afgelopen dagen waren een beetje mat (mensen waren niet zo, Koentje was de hele week ziek, miste Nederland even het eten de mensen maar niet het weer:p) en mijn bankrekening schreeuwt naar een goedkopere plaats om te verblijven;) dus we boeken een bus naar Salta, de laatste plaats in Argentinië waar ik heen ga, en daar gaan we dan 19 uur in de bus. Voor vertrek nog even een flinke ruzie gehad met mijn hostel stelletje fuckers hebben mij genaaid en ondanks dat ik zowaar de discussie aanging heeft het niets opgeleverd dus die gaan nog wat van me horen, tijd voor revenge! 

Ik dacht bij de busrit eindelijk een nachtbus zonder bordercrossing dus kan ik lekker slapen. Helaas, om twee uur snachts hebben we een platte band (tenminste dat bleek later). Mensen gingen opeens met al hun bagage uit de bus en dan weer erin en het was mij een omkleed raadsel wat er aan de hand was, toch viel ik weer in slaap en om 4 uur stonden we nog steeds op dezelfde plek. Mensen waren nog steeds in en uit de bus aan het gaan met hun bagge en opeens roept iemand Salta! Salta! Daar moet ik heen! Ik zie mensen opstaan en loop ook maar naar buiten. Iemand roept nog equipage (bagage) dus ik haal braaf mijn backpack uit de bus en volg de anderen in een andere bus. We hopen maar op het beste. Om half negen komen we vervolgens aan op een tankstation we moeten de bus weer uit wordt na een tijdje duidelijk en weer een andere bus in die ons naar Salta gaat brengen. Onderweg denk ik nog dit ging echt bizar! Niemand die wat zegt! Vaag mensen achtervolgen en maar hopen op het beste:) maar we kwamen er! Gelukkig kom ik aan met super mooi weer:) en ontmoet ik meteen leuke mensen:D dus de eerste dag rondgelopen on het stadje, en ik mag salta meteen al:) we eten er de bekende saltenas, de empanadas schijnen hier de beste te zijn, en ook vind ik eindelijk een camera oplader  dus kan weer foto's nemen:D savonds eten we met een groep de meest gigantische steak en voor de dag erna regelen we een auto om naar humahuaca te gaan om een berg te zien met zeven kleuren. Een geweldige dag! We reden eerst langs super bochtige smalle weggetje door wild begroeid gebied, daarna langs bergen met de mooiste kleuren en vormen beetje wild west achtig met cactussen en de hitte die we hadden, bezochten kleine dorpjes op onze weg en we klommen er ook op een paar waar we onwijs mooie uitzichten hadden:) uiteindelijk besluit ik met twee Engelse meiden uit de groep verder te gaan reizen naar aan Pedro de atacama in Chili en daarna verder in bolvia tot aan sucre! 

In San Pedro gaan we van alles doen met zijn drieën:) Is gezellig om weer in een groepje te reizen doet me een beetje denken aan Zuid-Afrika, maar dont worry Mel en mar niemand kan jullie vervangen;) De eerste avond is meteen al legendary:p we komen aan in Chili zonder Chileense pesos in de avond en laten nou net alle banken geen geld meer hebben of gesloten zijn. Mm..nog in de supermarkt geprobeerd om met ander geld te betalen maar tis hier zo klein dorpje dat dat een failure missionaris wordt;) we zoeken onopvallend en fluisterend de hele keuken in het hostel af naar voedsel want we hebben honger! Aangezien het eten in de bus weinig voorstelde. We vinden rijst stelen restjes soep van iemand anders gooien allerlei kruiden erin en soja saus. Klinkt als een echte droommaalrijd hè;) gelukkig worden de dagen erna qua eten wat beter (a) de volgende dag gaan we van alles regelen en smidsags naar Laguna cejar, een meer dat zo zout is dat je erin kan drijven, net zoals de dode zee:) best wel gaaf!:D daarna springen we van drie meter hoog met de bijbehorende gil van mij een ander meer in om het zout eraf te spoelen. En eindigen met een kleine zoutvlakte met pisco sour met de zonsondergang. savonds besluiten we uit te gaan. De Engelse meiden zijn gek en drinken zich lam hangen rond met chaun snijers en cocaïne snuivers niet mijn types:p dus rond twee uur besluit ik toch maar terug te gaan naar het hostel:p snachts hoor ik ze nog hard keels zingend binnen komen iedereen wakker makend en hilarisch toegekeken hoe ze hun Bedje in gingen. Enige wat ze de dag erna joden zeggen somos fiesteras;) awesome! De ochtend doen we het weer heerlijk rustig aan gaan het internet op wat hoe noordelijker ik kom hoe schaarser het wordt. Smiddags vertrekken we naar the valle de la luna  waar we een duin beklimmen en het meest geweldigste uitzicht krijgen over de hele vallei van de maan en valle de la muerte (vallei van de doden). Het is heel anders dan elke andere woestijn die ik tot nu toe heb gezien...het bestaat uit rood zand, grote rotsformaties en op heel veel plekken ligt wit zout als een glazuurlaagje erbovenop. Heel bizar maar wel heel bijzonder:) na deze uitputtingslag bezoeken we een zoutgrot waar we in het donker allemaal door kleine gangetjes moeten kruipen. Maar het gave was dat de muren de grond en plafond alles om ons heen bedekt was met een laagje zout. Wat apart was en ik nog nooit heb gezien. Kennelijk schuilden hier vroeger ook een stam die geen Spaans sprak maar quecha en iedereen die geen Spaans sprak werd hun tong van afgehakt! Shocking! Op het einde bekijken we nog de Onsondergang over de vallei en worden de zandduinen en bergen mooi rood van kleur en is het tijd om terug te gaan naar de bewoonde wereld:) vroeg ons bedje in want de wekker gaat om 3.30 de volgende dag. Wat?! Ja echt 3.30 om de zonsopgang te bekijken bij de geisers van tatio. De avond ervoor denk ik nog fuck ga ik dit echt doen maar besluit toch mAr te gaan en zeker geen spijt! het had iets mysterisch om door een landschap te lopen met stoom overal uit de grond en kokend water dat af en toe omhoog spoot en de eerste zonnestraaltjea die door dit geweld heen probeerden te komen. I was speecheless...gave foto's kunnen maken en ondanks dat het freezing cold was -8 ja echt! En dan overdag is het dan rond de 30 graden! En zo vroeg alles was het waard:) daarna kregen we nog een gratis safari met vecunas, lamas en een soort van mix tussen een konijn en eekhoorn. Lama's zijn echt hilarisch :) verder lama vlees gegeten mm:) en smidsags gerelaxt want savonds gingen we stargazen! Een Canadees die best irritant was met de domste grapjes (youranus). En kregen lesje astronomy de noordwester alle horoscopen en nog veel meer:) was wel de koudste nacht van dat jaar damn -8 echt koud met twee dekentjes nog steeds te shaken;) maar de lucht was echt vol Sterren ongelofelijk:D san Pedro is namelijk een van de donkerste en helderste plekken van de wereld! Daarna mochten we door de sickste telescopen kijken waar we Saturnus echt Agen als een van de flow in de dark stickers die je vroeger had in je kamer en gekleurde sterren een oranje blauwe en rode. na drie uur werden we beloond met warme chocolade melk :) daarna werden we nog uitgenodigd voor hot springs by bijt maar t was spook koud! Dat wending maar ons Edie in doken! En wat ik niet moet vergeten te vertellen tijdens deze dagen kreeg ik opeens 1,5 eerder een mail van de UvA dat ik ben aangenomen voor de research master International Development studies! Zo blij:D en mijn vlucht nu officieel heb ingeboekt naar 21 juni en op 22 juni aankom in NL! 

De dag erna vertrokken we met atacama mistika van san pedro naar uyuni. Op naar de salt flats!:) Excited stapten we het busje in op weg naar de grens. Onze chauffeur ziet megan wel zotten en hartjes op het raam worden getekend bij het afscheid aan de grens; wat mij aan het lachen brengt. Bij de grens krijgen we ons ontbijt warmen we onze broodjes boven een vuurtje krijgen we nieuwe stempels in onze paspoorten en springen daarna de jeep in met een Braziliaans stel en een Chileense man waar we de komende drie dagen mee opgescheept zitten;) de eerste twee dagen brengt ons langs Laguna verde, blanca en rojo. Allemaal vol met flamingo's en met de mooiste bergachtige achtergronden:) we rijden ook nog langs een actieve vulkaan waar we de stoom zelfs uit zien komen! We zingen in de jeep keihard liedjes mee en savonds slapen we met zijn allen op een kamer waar ik nog heel fanatiek kaartspelletjes heb gespeeld met een paar Fransen uit de andere jeep. Een vrouw loop de hele avond te schreeuwen om america america door een soort van telefoon microfoon en we snappen nog steeds niet waarom;) Om negen uur was de pret voorbij het licht ging uit is dit een teken dat we moeten gaan slapen?:p ik denk het dus we duiken allemaal ons bedje in. De derde dag staat het hoogtepunt op ons te wachten! De salar! Om 4 uur dichtende staat iedereen naast hun bed spullen gepakt en ontbijt gegeten en moeten we vervolgens 1,5 uur wachten tot onze gidsen komen opdagen. Denk dat onze gids zich toch wel schuldig voelde want hij rijdde als een gek naar de salar waar we nog net op tijd waren voor de zonsopgang. En die had ik niet willen missen! Was echt prachtig met alleen maar wit om je heen laagje water voor reflectie van de zon en dan de rode oranje gele gloed van de zon :) o yeah travelling is awesome:D na de nodige foto's rijden we naar het midden van de salar en echt die is groot en je hebt echt het gevoel dat je in de middle of nowhere bent. Door de felle zon en de witte oppervlakte gaat diepte hier verloren en kan je de grappigste foto's maken. Dus de gadgets die we eerder hadden gekocht zoals een lama knuffel en pringles tube lomen tevoorschijn en tig foto's worden gemaakt. Wat nog niet makkelijk is trouwens om de perfecte foto te maken en te spelende de diepte! Dus we liggen plat op de grond staan in de gekste positie maar de foto's zijn gelukt:) thuis krijgen jullie het resultaat te zien! Hierna brengen we nog een kort bezoekje aan een treincemetary maar stiekem heb ik het nu wel gehad met die jeep:p dus ben blij als we in uyuni aankomen:) geweldige drie dagen met supe leuk gezelschap definetely een highlight of my trip! 

Als we in uyuni aankomen nemen we gelijk de bus naar potosi. Potosi is de hoogte stad van de wereld op iets meer dan 4000m hoogte! Na een paar stappen ben je hier dan al buiten adem;) maar behalve de hoogte is potosi ook bekend vanwege de mijnen. Dus we brengen deze een bezoekje. Dit is niet geheel ongevaarlijk aangezien er ook nog echt gewerkt wordt. Tijdens het lopen hoor je dynamiet explosies moet je aan de kant springen omdat er wagentjes met mineralen voorbij komen die zo zwaar zijn dat ze ze niet kunnen stoppen. De mijn was vroeger een Zilermijn maar de spanjaarden hebben alles zo uitgebuit dat nu alle zilver weg is en ook nog duizenden mensen zijn overleden in de mijnen. Zelfs nu is het normaal dat je na 20 jaar in de mijnen overlijdt door alle ongelukken, zware werkomstandigheden met temperaturen van -10 tot 40 graden, stofwolken en koolstofmonoxide gehalte in sommige delen en dan niet te vergeten de giftige asbest die in de mijn zit. De tour is dan ook geen pretje werkweek in speciale kleren gehesen met een hoofdlampje kopen cadeaus voor de kinders op de minersmarkt en gaan naar binnen de donkere tunnel in. We brengen bij binnenkomst een offe aan de ondergrondsegod tio (de duivel) en kruipen en klimmen onze weg de mijn in met wat zenuwen. Na een tijdje komen we aan op de werkplaats van onze guide en hij prepareert dynamiet iedereen die de explosie van dichtbij wil horen mag met hem mee anders blijf je achter. Ik twijfel maar besluit toch mee te gaan met knikkende knietjes. De gids stopt het ergens en blijft even weg en komt dan aangehold en dan is het wachten geblazen in het donker want de lampjes moesten uit. Het lijkt voor mij uren te duren en sta met vingers in mijn oren te wachten. Dan komt de knal ah dat viel mee maar toen de tweede knal damm we voelen de lucht van de explosie langs ons heen trekken. Vervolgens moeten we rennen want de stof die de explosie veroorzaakt is niet goed voor je. Daar ren ik dan op rubberenlaarsjes in compleet donker door een mijn waar ben ik mee ezig:p we lopen nog een heel stuk en komen nog een groepijners tegen. We drinken met ze 95% alcohol(!) daar drinken zij elke dag een halve liter van! En kauwen op coca bladeren. En voor het drinken doen we het ritueel twee druppels op de grond voor de tio twee voor pachamama en dan nog voor wat je wilt. Maar altijd een even getal en altijd me je linkerhand. Wij toeristen gooien zoveel mogelijk uit het glaasje Gisela dit proces want die 95% is best heftig. Na vier uurtjes gaan we terug we hebben het overleeft! 

Diezelfde middag stappen we op de bus naar sucre waar ik langer blijf dan ik ooit had kunnen bedenken! Maar mijn avonturen in sucre komen in mijn volgende blog!